Sarèl de Jong

Ze was jarenlang onverslaanbaar in de ring. Wereldkampioen kickboksen, het gezicht van Enfusion, een naam in binnen- en buitenland. Maar wat doe je als de passie verdwijnt en je vooral nog op routine draait? Dan komt de klap. Een burn-out. Sarèl de Jong (28) besloot te stoppen. Het begon als een pauze, eerst met tegenzin. Toen met opluchting. En uiteindelijk met overtuiging. “Het voelde als een reset die uit de hand is gelopen in de beste zin van het woord.”

Sarèl’s carrière begon niet met grootse dromen. “Ik rolde erin via de gymles op school. Een paar kickbokslessen, en ik was verkocht.” Wat volgde, was een razendsnelle klim omhoog. Sparren, wedstrijden en veel toernooien. “Ik vocht soms vijf partijen in een weekend. Mijn ervaring schoot omhoog.” 

Maar makkelijk was het allerminst. Want kickboksen is in Nederland geen olympische sport, en dus kreeg Sarèl geen A-status, geen voorzieningen, geen budget en moest ze zelf fysiotherapie regelen. “We deden het allemaal zelf. Mijn ouders, mijn coach en ik. We sliepen in goedkope hotelletjes in Oost-Europa om zo veel mogelijk partijen te kunnen vechten.” Glamoureus? Niet echt. Effectief? Absoluut. In 2018 werd ze wereldkampioen bij Enfusion. Vanaf dat moment werd het serieus: sponsoren, media, verplichtingen. “De druk was enorm. En ik legde die druk ook vooral mezelf op. Ik dacht: mensen verwachten dit van me. Dus ik moet.”

‘Ik kon geen bokshandschoen meer zien’

Na jaren presteren op topniveau, viel het fundament langzaam weg. De klik met haar coach verdween, het plezier droogde op. “Op een gegeven moment kon ik geen bokshandschoen meer zien. Ik stond elke dag te huilen. Ik wilde niet meer. Maar het moeilijkste was: toegeven dat ik niet meer wilde.”

Toch deed ze het. Ze stopte met vechten. In eerste instantie tijdelijk, later definitief. “Het voelde als een reset. En dat was nodig. Ik had jarenlang een topsportleven geleid, maar nul ruimte gehad om te voelen wie ik daarbuiten was.”

Na het vechten, ging Sarèl… hardlopen. “Hardlopen is vrijheid. Je trekt schoenen aan, stapt naar buiten en gáát.” De stoten tegen de bokszak werden vervangen door kilometers in de natuur. “Het is het tegenovergestelde van wat ik deed,” lacht ze. “Van drie keer drie minuten explosief vechten naar uren rennen.” 

Ze trainde door, liep een marathon, kwam in aanraking met triathlon en had ineens een nieuw doel. “Het gaf me richting. En het fijne: het hoefde niet. Ik koos het zelf.” In juni staat ze aan de start van haar eerste halve Ironman. En dat smaakt naar meer. “Ik wil uiteindelijk een hele doen. Niet om ‘m uit te lopen, maar om te excelleren. Ik weet dat ik goed genoeg ben. Misschien word ik geen wereldtopper meer, maar ik wil wel de beste versie van mezelf worden. Ook hier.”

Van topsporter naar ondernemer

Intussen begon ook haar ondernemerskant te groeien. Waar voorheen sponsoren haar inkomsten verzorgden, bouwde ze nu aan een eigen praktijk: personal training, groepslessen, bokscoaching. “Ik moest wel, financieel gezien. Maar ik vond het ook leuk. Ik kreeg energie van mensen helpen, van beweging combineren met mentale kracht.”

Sarèl geeft inmiddels ook presentaties aan ondernemersclubs, waar ze vertelt over de overeenkomsten tussen topsport en ondernemen. “Die twee werelden liggen dichter bij elkaar dan je denkt. Het gaat om discipline, doelgerichtheid, omgaan met tegenslagen, opstaan na verlies. Je moet presteren op momenten dat het ertoe doet, maar ook als niemand kijkt.”

Veerkracht is daarin het sleutelwoord. “Iedereen ziet spierballen. Maar veerkracht zit in je hoofd. Kun je doorgaan als het tegenzit? Durf je opnieuw te beginnen als je plan mislukt? Als topsporter heb ik dat geleerd. En nu als ondernemer ervaar ik het opnieuw, op een andere manier.”

Impact maken

Waar haar dagen ooit bestonden uit trainen en presteren, draait het nu om verbinding maken. Met klanten, jongeren, vrouwen die een steuntje in de rug nodig hebben. Ze geeft les bij club HARDWERK in Groningen, verzorgt personal trainingen en begeleidt groepstrainingen. “Ik werk ook met Empower Me, een project voor vrouwen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Via boksen bouwen we aan weerbaarheid. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dáár zit de kracht.”

Coach, ondernemer, atleet: in die volgorde, of allemaal tegelijk

Toch, helemaal loslaten doet ze het nooit. “Soms mis ik de vechtsport. Niet per se het trainen, dat doe ik nog wel. Maar het gevoel dat je ergens écht goed in bent, dat je mensen versteld kunt doen staan van wat je kunt, dat mis ik wel eens.” Ze mist de volle zalen, het applaus, het kippenvel net voor de bel. “Maar het mooie is: ik kan nu zelf kiezen wanneer ik bokshandschoenen aantrek. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wíl.” 

Waar ze over vijf jaar staat? Sarèl hoeft er niet lang over na te denken. “Ik wil sport en ondernemerschap blijven combineren. Ik ben nog niet klaar als atleet, maar ik weet ook dat ik als coach veel kan betekenen. De mentale kant van sport boeit me steeds meer. Mensen begeleiden naar hun eigen kracht. Maar ik wil ook blijven leren. Alleen nu bepaal ik zelf de regels.”