Hij is de zoon van een Nederlands supermarkt-tycoon. Had ooit zijn eigen verswinkel in Haren. Zestien jaar lang stond hij aan het roer van Groningen Airport Eelde en was voorzitter van de fameuze Commercieele Club Groningen. Daarna bezorgde hij vele Nederlanders een droomvakantie in Zuid-Afrika, het land waar hij samen met zijn vrouw dertien jaar woonde. Nu bemoeit Fred van der Werff (75) zich met zijn geliefde golfclub in Glimmen. De actieve businessclub van de Noord-Nederlandse Golf & Country Club waar hij deel vanuit maakt groeit spectaculair. Verbinding is het sleutelwoord in het leven van Van der Werff.
Alleen al de weg ernaartoe zorgt voor een gevoel van pure ontspanning. Aan het einde van de Pollselaan in Glimmen ligt, in de bossen verscholen, de Noord-Nederlandse Golf & Country Club. De club waar Fred van der Werff vele vrije uurtjes spendeert. Hij bemoeit zich graag met van alles en nog wat. “Ik heb tijd en ik vind het leuk om te doen”, zegt hij daarover. Van der Werff groeide op in een katholiek gezin, als oudste van zeven kinderen. Vader Fred van der Werff maakte furore in 1951. Hij introduceerde een van de eerste zelfbedieningsconcepten in levensmiddelen in Nederland met zijn Fred van der Werff-supermarkt in Winschoten. De huisvrouw was gewend om alles ingepakt aan huis te krijgen, nu mochten ze zelf hun spullen pakken en afrekenen. Een revolutie. “Dat zorgde wel voor weerstand in het begin, maar later is het een groot succes geworden.” Van der Werff memoreert graag aan een mooie anekdote. “De kerststollen lagen zeker al een maand op voorraad. Meneer Oortwijn stond achterin de winkel toen mijn vader door de zaak riep: ‘meneer Oortwijn, zijn de kerststollen er al?’ ‘Ze zijn onderweg, een kwartiertje nog’, riep hij terug. En daarna: ik pak ze nu uit. Huisvrouwen stonden in de rij voor zo’n ‘versgebakken’ stol.”
Van der Werff junior koos voor een eigen carrière en startte een verswinkel in Haren: Partito. “Ik had alles in huis voor een gezellige avond. Vers stokbrood, Franse kaasjes. Op vrijdag en zaterdag was het nummertjes trekken voordat je aan de beurt was”, lacht Van der Werff die via zijn eigenverszaak de luchtvaartindustrie inrolde. “Iedere vrijdagmiddag kwam er een man in de winkel die eruitzag alsof hij de captain van een 747 was.
Hij had allemaal strepen op zijn jas. Ik vroeg hem of die baan van marketingmanagerbij Vliegveld Eelde al was ingevuld.” Van der Werff had een Amerikaanse academische opleiding aan de University of Pennsylvania genoten en had wel belang bij die functie. “Hij adviseerde mij een brief te schrijven aan de directeur. Dat deed ik. Na het weekend werd ik gebeld en dinsdag zat ik bij de directeur op de luchthaven. Vrijdag moest ik me melden bij de Raad van Bestuur op het gemeentehuis in Groningen. Ik werd aangenomen. Toen ben ik begonnen als marketingmanager van de luchthaven in Eelde. Een jaar later was ik directeur. Dat heb ik 16 jaar gedaan.” Van der Werff doopte Vliegveld Eelde om in Groningen Airport Eelde (GAE) en maakte zich hard voor de baanverlenging van 700 meter op de luchthaven. Een absolute must voor de economische ontwikkeling en bereikbaarheid van het noorden, vond hij.
Een lange weg. “In 1997 stonden we met champagne op de foto, in 2012 kwam die baan er eindelijk.”
In amper een uur tijd raast Van der Werff door zijn leven. De Commercieele Club Groningen (CCG) ontbreekt zeker niet. Tien jaar lang was hij voorzitter van de ondernemersclub in Stad. “Je werd pas minister-president als je voor de CCG had gesproken. Een grapje natuurlijk, maar zo verkochten we het. We hebben ze allemaal gehad: Van Agt, Bolkestein, Lubbers, Kok maar ook grote industriëlen. CCG was een platform van ontmoetingen vanuit een vierluik: bedrijfsleven, overheid, onderwijs en publiciteit. Bijna duizend leden hadden we. We speelden een belangrijke rol voor de economische ontwikkeling in de regio in die tijd. Men luisterde naar ons.” Het was in het jaar 2000 toen Van der Werff een belletje kreeg van Schiphol. Of hij misschien belangstelling had voor een andere baan. De luchthaven in het Zuid-Afrikaanse Pretoria moest uitgebreid worden. “Mijn vrouw en ik waren per toeval net naar Zuid-Afrika geweest. Samen gingen we nog een keer om er te kijken. Op de terugweg in het vliegtuig besloten we: we doen het. De kinderen zijn groot, het CCG draait, niets staat ons in de weg. Op 28 augustus 2000 ben ik begonnen.” Het project in Pretoria mislukte. “Dat werd niks. De neef van mijn vrouw had een reisorganisatie in Zuid-Afrika. Voor hem runde ik de zakelijke tak. Bedrijven als Volvo, Scania en Estee Lauder boekten bij ons.” Zelf werd Van der Werff touroperator.
“Vanuit Johannesburg, waar we woonden, bezorgden we met ons bedrijf Footprints Nederlanders een mooie tijd in Zuid-Afrika. Geheel verzorgd. Alle highlights kregen ze te zien.” In Zuid-Afrika ging Van der Werff met pensioen. “We zeiden tegen elkaar: wat gaan we doen? De hele dag lekker golfen in de zon of terug naar Nederland, naar de kinderen. Dat werd het laatste. We hebben een fantastische tijd gehad maar het was mooi zo. Inmiddels zijn we alweer tien jaar hier.”
‘Mijn vrouw zegt weleens: heb je weer een klusje? Ik ben vaker hier dan thuis. Maar ik doe het omdat ik tijd heb en omdat ik het leuk vind
Van der Werff is bezig met, zoals hij het noemt, ‘zijn derde leven’, de businessclub van de Noord-Nederlandse Golf & Country Club. Bijna dagelijks is hij te vinden op het landgoed aan de Pollselaan in Glimmen. Hij bemoeit zich -destijds gevraagd door de toenmalige voorzitter- met van alles en nog wat rond de businessclub. Die draait inmiddels als een tierelier. “Het was alsof ik nooit was weggeweest. Ik had nog steeds een enorm netwerk. Groei was een ambitie. Dat is wel gelukt. Inmiddels hebben we 42 businessleden en 4 partners. Doorgroeien naar 60 leden is het plan. We zijn goed voor meer dan tien procent van de begroting van de club. Verbinding is het sleutelwoord. Dat is met alles zo.” Dan lachend: mijn vrouw zegt weleens: heb je weer een klusje? Ik ben vaker hier dan thuis. Maar ik doe het omdat ik tijd heb en omdat ik het leuk vind”, zegt Van der Werff die naast de golfbaan ook nog zo’n vier keer per week in de sportschool doorbrengt. Lachend: “Met vijftien mannen krijgen we iedere zaterdagochtend om 8:30 uur spinningles met buikoefeningen. Daarna is er ontbijt met bubbels op de sportschool. Eén glaasje. Doen we al dertig jaar. Er is altijd wel een reden om bubbels te drinken. De laatste keer was dat omdat iemands auto 500.000 kilometer had gereden. Het leven moet je vieren. Het gaat zo snel allemaal.”
